Now, as the last of cowards, I ponder

Εγώ ο κληρονόμος των αποστατών

που κυριάρχησα στην οδύνη, στις πληγές του πολέμου,

δεν οπισθοχώρησα σε αυτά που επόθησα,

εξόντωσα και τον μικρό και τον μεγάλο φόβο,

και για αυτήν την πίστη μου,

εγώ ο φρόνιμος άνθρωπος,

μνημονεύτηκα στα βιβλία της ιστορίας ως παραδειγματικό υποκείμενο,

μια ήττα στον ανθρωπισμό,

και τώρα με καταδιώκει η νεκρή σιωπή των αναμνήσεων,

ας τιμωρηθώ για ό,τι από αμάθεια και ηθική κατάπτωση

έπραξα,

που παράβλεψα την ορμή της οργής

που ξεχειλίζει,

όταν η αρμύρα της ζωής σκληρό σε κάνει.

Κάποτε νέος και γω επόθησα τα μυστήρια της ύπαρξης,

αλλά το θάρρος με εγκατέλειψε και μίσος στη δική μου ζωή εγίνηκε.

Τώρα ως τελευταίος των δειλών

σκέφτομαι,

με ποιο φιλί θα ασπασθώ τον τελευταίο χαιρετισμό μου;

I, the heir of the apostates

that dominated in pain, at the wounds of war,

I did not step back from the things I desired

I crushed both my small and great fear,

and for this faith,

I, the prudent man,

was remembered in the books of history as an exemplary subject,

a defeat against humanism,

and now the deathly silence of recollections persecutes me,

let me be punished for whatever due to ignorance and moral decadence

I committed,

that I overlooked the vehemence of indignation

that overflows,

when the saltiness of life makes you tough.

Once young, I too desired the mysteries of existence,

but my courage abandoned me and became hatred in my own life.

Now as the last of cowards,

I ponder,

with which kiss will I embrace my last salute?