Now what will frighten them…

Σήμερα θα στεγάσω στην δική μου στεριά

τις ναυμαχίες αυτών που έχασαν την μαύρη γη,

τους νεκρούς που στολίζουνε την αλμύρα της θάλασσας,

να μην χαράξει φαγωμένα δέρματα το κύμα,

να σηκωθεί ο πόνος να τραγουδήσει,

νυκτερινό νανούρισμα,

και ας μην γνωρίζω ξένες γλώσσες,

έτσι και αλλοιώς οι οδυρμοί πατρίδα δεν γνωρίζουν.

Και αν ακουσθούν μαζύ χαρές και γέλια

μην απορήσεις,

απ’την οργή πολέμου ξέφυγαν,

τώρα τι θα φοβηθούνε…

Today I will harbour in my own land

the sea battles of those that lost the black earth,

the dead that decorate the saltiness of the sea,

to carve not worn skins the wave,

to have the pain rise to sing,

nightly lullaby,

for what if I do not know foreign languages,

in any case great mournings know no country.

And if joys and laughs are heard together

do not be astonished

they evaded the wrath of war

now what will frighten them…